Mijn kamergenoot bleek ziek te zijn geworden, dus werd het een korte nacht. Gelukkig kon hij overdag wat bijslapen, terwijl wij begonnen met ons ontbijt. Ondertussen vlogen er nog even twee helikopters – met vermoedelijk Barack Obama aan boord – over ons motel. Om 9 uur stond de bus klaar om ons te vervoeren naar The Mall. Het regende gelukkig niet, maar het bleek wel behoorlijk koud te zijn. Met Sjoerd, Marije en Thomas hebben we een rondje gedaan langs de bekende monumenten; startende met the Washington Monument, gevolgd door the National World War II Memorial, Loncoln Memorial en Vietnam Veterans Memorial. Allemaal erg indrukwekkend om te zien; groots, imposant, mooie stijl en goed onderhouden. Je kunt zien dat Amerikanen grote waarde hechten aan hun helden.

Onze volgende stop zou het Witte Huis zijn, maar dat bleek dusdanig afgeschemerd dat we helemaal niks konden zien vanaf de zuidzijde. Omdat het inmiddels nog steeds koud was, besloten we maar even op te warmen met een hot chocolate bij de naast het Witte Huis gelegen Starbucks. Als echte Amerikaan volgde direct de lunch, bij de naastgelegen Cosi. Heerlijk eten hebben ze daar, een echte aanrader.

Inmiddels was mijn cash geld op, dus heb ik ook even gepind. Ik begrijp trouwens ook waarom Amerikanen zo eenvoudig geld uitgeven; betalen met je creditcard is namelijk supereenvoudig. Een pincode is nooit nodig, en een handtekening slechts af en toe; meestal is een simpele ‘slide’ door het apparaat voldoende om te betalen. Aan het einde van de maand volgt de rekening dan wel.

Na de lunch gingen we te voet weer naar de bus, en kwamen we langs de noordzijde van het Witte Huis. Deze kant is gelukkig wel zichtbaar voor het publiek, zodat we toch wat foto’s konden maken. De Oval Office en de West Wing waren helaas niet/slecht zichtbaar. Overigens is er overal rondom het Witte Huis extreem veel beveiliging, met portiers, barricades, politieagenten etc. Je kunt Barack niet zo makkelijk de hand schudden.

De bus bracht ons naar het Naval Research Laboratory, waar de security procedure speciaal was aangepast voor onze ‘grote’ groep. Na het controleren van onze paspoorten en het inleveren van onze camera’s kregen we een grote, oranje sticker die we op ons pak moesten plakken. We werden in twee groepen opgedeeld, en bezochten een aantal projecten van het NRL. Het leek niet allemaal erg vernieuwend onderzoek te zijn; veel technologie hadden we al (verbeterd) bij voorgaande bedrijven gezien. Nadat we onze camera’s weer hadden opgehaald, vertrok de bus weer naar het centrum van Washington.

Daar ben ik met Sjoerd, Marije, Thomas, Oguz, Cecill en Stefan uitgestapt, om op advies van de huisgenoot van Cecill de metro te nemen naar Georgetown. De metro werkt hier iets anders dan in bijvoorbeeld New York. Je moet hier van te voren bepalen waar je heen gaat, en op de automaat staat het bedrag dat dat kost. Vervolgens koop je een kaartje voor dat bedrag, en kun je de metro in. Het is wat ingewikkeld, maar je krijgt er wel een supermoderne metro voor terug; schoon, ruim, betrouwbaar en goede verbindingen. Toen we uitstapten leken we in een compleet andere stad aangekomen; er lopen hier mensen (studenten) over straat en er zijn veel gezellige restaurantjes. We besloten bij de lokale Vietnamees te gaan eten. Hoewel het menu hier ook redelijk Amerikaans was, smaakte alles er goed. Als toetje hadden we een al dan niet geflambeerd stukje kokosnootijs. Ook hier stonden we weer binnen een uur buiten.

Met de metro zijn we vervolgens weer naar ons hotel gegaan, om de blogs bij te werken, foto’s te bekijken en wat te praten.