De wekker ging alweer om zes uur ’s ochtends. Het was een korte nacht geweest, wie weet helpt dat tegen de aankomende jetlag. Of juist niet, we hebben in ieder geval een lange dag voor de boeg. Aan het inpakken van onze koffer zijn we inmiddels gewend, maar vandaag deden we dat voorlopig voor het laatst. Het uitchecken ging wat minder soepel; er was nog niemand bij de receptie om onze sleutels in ontvangst te nemen. Na een kwartiertje wachten konden we om 7 uur onze sleutels afgeven en vertrekken naar het vliegveld. Zoals verwacht stond de hele stad vol file, maar gelukkig konden we gebruik maken van de carpoollane. Soms was dat efficiënt en konden we lekker doorrijden, maar stond zelfs op deze baan file. Het was onze laatste rit in de auto, en we hadden allemaal het gevoel dat we het zouden gaan missen; in alle vrijheid onze eigen route bepalen, en door een prachtige, onbekende omgeving rijden. Na 3603 mile leverden we onze auto weer in bij Alamo en namen we de shuttle naar het vliegveld.
Rond 8 uur arriveerden we al op LAX en ontmoetten we de eerste verleningsgroep. Samen checkten we in, waarbij mijn koffer weer 4 kilo te zwaar was. De aardige medewerker schonk er gelukkig geen aandacht aan, dus konden we meteen door de douane. Bij de gate ontmoetten we de andere deelnemers, en werden er ervaringen uitgewisseld. Leuk om te horen dat we allemaal ongeveer dezelfde route hebben genomen, maar heel verschillende verhalen hebben. Tijdens het boarden hadden de stewardessen veel haast, het bleek dat er teveel handbagage was, waardoor koffertjes ingecheckt moesten worden. Mooi op tijd verlieten we Los Angeles en vlogen we van west naar oost. Het was een verwarrende ervaring; we volgen ‘tegen de zon in’, dus moesten we nu slapen, wakker blijven, of onze horloges aanpassen? Ik heb mijn tijd uiteindelijk besteed aan het schrijven van wat blogjes, en het kijken naar hoe Ronald en Albert Transport Tycoon aan het spelen waren. Vijf uur later was het inmiddels alweer donker geworden, en naderden we Philadelphia. De landing verliep wat minder vlekkeloos; vlak voor de touchdown moesten we een doorstart maken! We hadden het vermoeden dat dit door de sterke zijwind kwam, maar de gezagvoerder vertelde ons later dat het kwam omdat er nog een toestel op de runway stond. Goed. De tweede poging ging gelukkig wel goed, wat mooi is te zien via deze routekaart.
Onze aankomstgate bleek naast de vertrekgate voor de volgende vlucht te zitten, dus we hadden alle tijd om nog even een pizzaslice te eten. Of dat het goede moment zou zijn wisten we niet, in Nederland was het al midden in de nacht en misschien eten we zo nog wat in het vliegtuig. Dit was ook het moment dat ik ontdekte hoe mijn telefoon zich automatisch kon aanpassen aan de juiste tijdzone, lekker op tijd 😛 Na een extra paspoortcontrole aan de gate en een stempel op onze instapkaart konden we al rond 20 uur boarden. Redelijk snel daarna verlieten we de Verenigde Staten definitief, en brak een verwarrende nacht aan. Onze horloges waren inmiddels op Nederlandse tijd ingesteld, maar om half vier ’s nachts werd keurig ons diner geserveerd. Na een bord pasta hebben we toch geprobeerd te slapen. Bij mij lukte dat wat minder goed, totdat ik Ronald zijn stoel kaapte, en het laatste half uurtje nog even kon slapen 🙂 Nogmaals dank, Ronald! Toen de zon inmiddels weer door de ramen scheen, kregen we een kaasbroodje als ontbijt. De aankomst in Nederland was mooi; we hadden een goed uitzicht over het opvallend platte en groene landschap, dat keurig in rechte vakjes was verdeeld. Doordat we wind mee hadden gehad tijdens de vlucht, landden we een uur eerder dan verwacht.
Het is na zo’n lange tijd toch wel vreemd om in Nederland te zijn; er wordt amper Engels gesproken, mensen zijn een stuk minder vriendelijk, en het is hier koud! Al snel konden we onze bagage ophalen en was de studiereis toch echt voorbij. Na zes weken was het tijd om afscheid te nemen van elkaar, tijd om terug te gaan naar huis en tijd om familie en vrienden te vertellen over deze fantastische studiereis!
